Mazurÿ, Warnijoki, Jadźwięgi, Prūsai. Zostało po Was tak niewiele, ledwie cień. Nieobecni… Dawni mieszkańcy Warmii, Mazur i Suwalszczyzny.

Jak pisał w XIV wieku kronikarz krzyżacki Piotr z Dusburga „Prusowie nie znali pojęcia Boga, […] pozostając w błędzie, czcili każde stworzenie jak boga.

Śluby z miłości wśród młodych Mazurów często się nie zdarzały. O losie przyszłych małżonków decydowali rodzice lub opiekunowie.

Każdy ptak i inne zwierzę, to według pruskich legend, przemieniony za sprzeniewierzenie się woli bogów człowiek. Według kronikarza Kadłubka[1]

Dawne wierzenia i zabobony odgrywały ważną rolę w życiu Mazurów. Z czasem miejsce podań ludowych zajęła literatura zabobonna.

Pierwszy dzień lata to jedno z dwóch świąt obchodzonych przez Prusów, zaś obrzędy najprawdopodobniej przenosiły się także na najkrótszą noc w roku.

Współczesne Arboretum to miejsce, gdzie hodowane są rzadkie odmiany drzew. Po łacinie Arboretum oznacza także korzenie rodowe i dziedzictwo.

Kiedyś, dawno, dawno temu, Mazurzy podzielili swój kraj na kilka części. Były to między innymi: Mazury Piaszczyste – mało urodzajne tereny wokół Szczytna,

Wiele mazurskich baśni odnosi się do jezior. Jedna z nich tłumaczy pochodzenie nazwy mrągowskiego jeziora Czos. To baśń o Zaczarowanej Jesionie,

Kiedy Rajek dobrze wykonał swoją robotę i zeswatał Brutkę i Brutkana, czyli narzeczonych, przychodziła kolej na Proszka, zwanego także Placmistrzem.